Sunday 4 September 2011

मागे कधी वळून शेवटचं बघितलं आपण.

चालता चालता  ठेच लागता येई आठवण..
मागे कधी वळून शेवटचं बघितलं आपण..
प्रवाह होवून प्रवाहीत रहायचं म्हणूनच हे..
सततचं ठेचकाळत चालत राहणं...
चालायचच असं..प्रवास. होतच असतात या
जखमा म्हणत खाली देखील न बघणं..
कधी आलाच थकवा तर बघायचं तिच्याकडे..
मी थकलो तरी न थकणारी माझी ती सावली..

आयुष्य असच शिकलोय मी प्रत्येकापासून..
त्याचा तो बरसायचं कधी विसरत नाही पाऊस..
आपणच का मग बहाणे शोधायचे.. एक विचार..
खरच का तिला...असते सरितेला ओढ सागराची.
प्रवाह थांबला तर डोह.. जीवन.. ब्रेक के बाद..
ती नव्याने मार्ग शोधते... नवी वाट सागराची..
ती देखील शिकवतेय मला जगायला..
असेल तिला.. मला कुठे वेळ एक ब्रेक घ्यायला..

चालत चालत दूरचा आला तो अनोळखी देश..
इथं ना आसरा.. ना कुणी ओळखीचा चेहरा..
क्षणभर.. आज मागे वळुनी बघता..
अल्बममध्ये होत्या त्याच तसबीरी. रंग तेच...
आयुष्यातून मात्र माणसं अलगद उडून गेली..
त्यांच्यासवे त्यांची सारी.. स्वप्ने विरुन गेली..
आठव काढत नाही थांबत काळ कुणासाठी..
तो ही एक गुरू मानला.. पुन्हा चालण्यासाठी..

मनापासूनी जो मी जाणला अन् पाहीला..
त्या प्रत्यकाशी आजवरी गुरुच मानला..
का कुणी प्राणी पट्टी बाधंतो जखमांवरी..
मग माणसा इतके कौतुक का स्वतःचे करी..
त्या निसर्गालाही मान गुरुचा.. मनापासूनी..
आपणही चालावे..क्षितीजापर्यंत क्षितीजापासूनी
दर दिवशी येणा-या रवीला गुरु समजुनी...

स्वप्ने बघावी.. स्वप्ने जगावी.. प्रीत मानूनी..
प्रित ही आखिर एक स्वप्नच असते...
त्या प्रितीचा एकच धागा...शिकवी जीवन..
प्रित ही न्यारी... भरती जखमा आठवणींनी..
सारेच सारे पुन्हा सांगती.. चल रे मित्रा...
चालत रहा.. थकली सावली तरच पहा...

पुन्हा वळुनी बघतो माझीच मी सावली..
तिलाच घाई.. धावत्या दिवसासंगे ती..
अधिकच धावत जाई.. मीच थांवलो..
उगा क्षणभरी... आयुष्य थांबत नाही.....
चालता चालता  ठेच लागता येई आठवण..
मागे कधी वळून शेवटचं बघितलं आपण..

प्रशांत दैठणकर

No comments: