हजरजबाबी किरण

काही मित्र आठवत राहतात आणि काही मात्र आठवत नाहीत असं कधी होतं का .. हो कधी कधी असही होत असतं. काळ असं याला उत्तर आहे. काही जण मात्र आयुष्यभरासाठी सोबत चालत राहतात. जरी आज ते ग्रुप सोबत नाहीत. त्यांच्या व्यावसायिक आवश्यकतेनुसार ते अलग झाले तरी ते आजही सोबत असतात अगदी काल सोबत होते तसेच. अचानक फोनची घंटी वाजते आणि त्याचा फोन असतो अरे मी आलोय.. असाच एक मित्र किरण...

     किरण . आज हो आज त्याला सारं जग वेगळ्या नावानं आदबीनं ओळखतं .. मात्र शाळेपासून अगदी काही काळ आधीपर्यंत तो आमच्या ग्रुपचा जीव होता. आज त्याला या सा-यासाठी वेळ नाही, हे त्याला जितकं मिस होतं त्यापेक्षाही आम्हाला अधिक मिस होतं हे मात्र कबूल करावं लागेल.

     निरपेक्ष प्रेम करणारे जे थोडे आसपास आहेत त्यापैकी किरण हा माझा एक मित्र. मैत्री नेमकी कशी सुरू झाली याचे संदर्भ आज आठवत नाहीत इतका काळ आम्ही सोबत आहोत. पाचव्या वर्गात सरस्वती भूवनला प्रवेश घेतला आणि अनेक नव्या मित्रांशी एकदम ओळख झाली.. यातील ओळख ते मैत्री हा प्रवास पूर्ण करणा-या मोजक्या काही जणांपैकी किरण हा एक. किरण म्हणजे काय असं कुणी विचारलं तर त्याचं उत्तर आमच्या ग्रुपमध्ये एकच येईल... किरण म्हणजे हजरजबाबीपणा...

     दुपारी शाळेतून आल्यावर आमचा मित्र नितीनच्या घरी सारे जमायचे. त्याचे आई आणि वडील ( नाना ) हे दोघेही नोकरीला होते. त्यामुळे दुपारी घरी कोणी नसे. आमचा कंपु इथं धिंगाणा घालायला हजर असायचा. नितीन ज्या ठिकाणी रहायचा त्या गौरक्षण वाड्यात क्रिकेट खेळायला जागा देखील मोठी होती. दुपारी खेळायला जाण्यापूर्वी नितीनने लोकसत्ता वाचायला घेतला होता. वाचताना त्याने राशीभविष्य वाचू म्हणत मोठ्याने राशीसह दिवसाचे भविष्य सांगायला प्रारंभ केला. आता राशी भविष्य हा सा-यांचा आवडता कार्यक्रम. किरणची रास आल्यावर त्यात लिहीले होते... हौसेवर नियंत्रण ठेवा... हे वाक्य नितीनने वाचले न वाचले.. त्याच्या वाक्याला जोडून किरणची कॉमेंट होती... आता ही हौसा कोण..?.. हा या आमच्या मित्राचा हजरजबाबीपणा..

     असा हा किरण आणि आमचे शाळा महाविद्यालयाचे दिवस यात खुप आठवणींचे नाते आहे. गणित आणि इंग्रजी या विषयांनी बांधावरून भांडण असावे आणि संधी मिळताच त्याचा वचपा काढावा तसा काहीसा दुष्मनी काढण्याचा प्रकार कायम किरणसोबत केला..आणि त्याला आमच्या सोबत दहावी परीक्षा देउनही प्रथम वर्षात प्रवेश घ्यायला दोन वर्षे विलंब झाला.. मात्र हा गडी खंबीर.. आजकाल नापासाच्या भितीनं आत्महत्त्या करणारे बघितले की किरणचं खरच कौतुक वाटतं... पराभव झाला तर तो पचवता आला पाहिजे हे त्याच्याकडे बघून सा-यांनीच शिकावं.

प्रथम वर्षाला प्रवेश घेताना झेरॉक्सचा गठ्ठा खूप मोठा झाला. त्याला पीन लावूनही कागदं एकत्र राहत नव्हते.. त्याला छेडायचं म्हणून सहज म्हणालो... अरे याला चांभाराकडून शिवून आणावं लागेल... अन् कोणताही किंतु न बाळगता स्वारी निघाली.. चपलेला देतात तसे टाके लावून कागदं चक्क शिवून आणली होती... असा हा निर्मळ मनाचा किरण.. पुढली तीन वर्षे कोणतीही एटीकेटी न घेता क्लिअर झाला हे विशेष..

१९८६ साली कयामत से कयामत तक नावाचा हिट सिनेमा आला त्यात एका पात्राचे नाव दुरा होते... झालं आमच्या या मित्राचं नामकरण.. आजही कंपुतलं नाव दुरा हेच आहे..

     एखाद्याचा स्वभाव किती मिश्कील असू शकतो याला आमच्या कंपुत उत्तर किरणपेक्षा जादा नाही असं आहे. हा पठ्ठ्या एकदा जालना रोडवरून गुलमंडीकडे येत होता. पावसाळ्याचे दिवस. हा स्कुटरवर, समोर एक सायकलवाला.. सायकलला मडफ्लॅप नव्हते.. झालं सारा चिखलाचा फवारा किरणच्या अंगावर... आपण या जागी असता तर  काय केलं असतं... भांडणच केलं असतं ना.... किरणने त्या सायकलवाल्याला जोरात आवाज देउन थांबविला.. सहाजिक तो सायकलवाला घाबरलेला... किरणने खाली उतरून त्याच्याकडे जायला सुरूवात केली तसा तो अधिकच घाबरला... किरणनं काय करावं.... खिशात हात टाकून दहा रूपयांची नोट काढली ती नोट त्या सायकलवाल्याच्या खिशात कोंबून त्याला शांतपणे सांगितले... मडफ्लॅप लावून घे... रस्त्यावर हा सिन बघणारे सारे हा प्रकार पाहून सर्द झाले.. असा हा किरण..

      आपल्या आसपासच्या कंपुतही एखादा असा किरण नक्की असणार.. आमच्या कंपूला हा किरण ऊर्फ दुरा त्यासाठीच प्यारा आहे...

-प्रशांत दैठणकर