तो क्षण जगलेला असा अवचित आठवण्याचं काही कारण नाही पण आठवण करुन देणारं कुणी असेल तर त्यासारख्या आनंद जगात दुसरा नाही . . आपण रोज धावत असतो . . . धावत राहतो पण या धावण्यात जगायचं विसरलो की काय असा प्रश्न पडतो .
माणसाला निसर्गानं जी मोठी देणगी दिलीय ती म्हणजे विस्मरणाची . . .
आपल्या प्रत्येकाच्या भावविश्वात आपण जगलेले चांगले -वाईट क्षण गोळा होत असतात, किमान आता ते जपायचं तंत्र सापडलय . . छायचित्रांच्या रुपानं त्या क्षणाची साक्ष देणारा छायाचित्रांचा अल्बम प्रत्येकाकडे असतो पण त्यातही केवळ आनंदी क्षण जपले जातात . . आयुष्यातील दु :खाचा काळ आणि भोगलेल्या वेदना यांचा अल्बम केवळ मनात तयार होतो . . . हा अल्बम कधी अचानक छेडल्या गेलेल्या गाण्याच्या सुरावटीसह समोर येतो त्यावेळी नकळत डोळे पाणावतात समोरच्या व्यक्तीला बोध होत नाही . . . आपली आतली वेदनेची कळ आपणच उरात जपायची असते . . . माझ्यातला ' मी ' इतरांना कळू नये याची ती केविलवाणी धडपड असते . . . पण डोळे दगा देऊन जातात . . समोरच्या प्रश्नांकित चेहऱ्याला मी पुन्हा प्रश्नांकित ठेवून कमळाप्रमाणे भावनांना चापण्यांच्या पाकळ्यांमध्ये बंदीस्त करुन ठेवतो . . . हे प्रत्येकासोबत वारंवार होत असतं . . . !
आयुष्याच्या या सुख दु:खाच्या हिंदोळयावर मन सतत झुलत राहतं . . .
माझ्यातला नायक जगासमोर मी मांडत जातो . . ते मांडण सरत जातं आणि उरात उरतो तो केवळ माझ्यातला खलनायक . . . तो मला जगासमोर न्यायचाच नसतो . . .तो लपवण्याची सारी धडपड सुरु असते पण स्मृतींचा हा अल्बम मी एकाकी असताना वारंवार खुला होत जातो . . . ज्याचं विस्मरण व्हावं त्याच गोष्टी आयुष्यात मुद्दाम होवून स्मरणात राहतात. सुखाचे जगलेले क्षण आयुष्यातून कापरासारखे उडून जातात . . . ते जगताना त्याचा आनंद जरुर होतो पण ते हवेत विरुन जात असतात म्हणूनच मला त्या क्षणांचा ' अल्बम ' कदाचित आवडत असेल.
तंत्राने आज सोय करुन ठेवलीय की मी माझ्या आनंदाचा क्षण जपू शकतो आणि मी तो जपतो देखील. काळाच्या प्रवाहात मागे वळून बघताना तो सुखाचा अल्बम मला पुढे वाटचाल करण्याची उभारी देतो . . . काळाशी लढताना आलेल्या मनाच्या नैराश्याच्या जळमटांना सारुन सकारात्मकतेने पुन्हा जगाकडे बघायचं बळ देतो .
नाण्याच्या दोन बाजू प्रमाणे मनाच्याही दोन बाजू असतात हे खरं आणि ती दुसरी बाजू अधिक लवकर विस्मरणात जात असल्याने सुखाच्या त्या क्षणांचा अल्बम बनवता आणि जपता आलं म्हणजे इहलोकाची ही वाट अधिक सोपी होते. आयुष्यात चालणं जसं थांबत नाही , जगण जसं थांबत नाही तसं विस्मरण देखील थांबत नाही. काल सकाळी काय जेवलो याचं आज विस्मरण लवकर होतं मात्र चहाच्या चटक्यानं जीभ भाजली तर ती चार दिवस त्रास देते . . . असा अनुभव आहे की चुकून पायाला ठेच लागली म्हणून आपण खूप जपायला सुरुवात करतो पण नेमकं निथेच वारंवार जखम होते . . . दुसऱ्या भागावर नेम धरुन अधिक वेदना देण्याचा चंग दैवानं बांधलाय अशी काहीशी शंका यायला लागते . . . मनाचं फार काही वेगळं नाही .
दिल टुटनेपर बार बार वोही याद आता है . . . . वहीं फिर चोट लगती हैं जहां के घाव अभी ताजा है . . !
सुख हे आलं आणि गेलं आणि दु:ख मात्र मुक्कामी राहिलं या मनात माझ्या....
- प्रशांत दैठणकर
9823199466
No comments:
Post a Comment