ते काय होतं.. मागे वळून बघताना मनाच्या दुखऱ्या कोपऱ्यातून आलेला तो आवाज.. म्हणतात वय हे वेडं असतं.. सारं कसं स्वप्नवत ... असं काही होईल हे त्या क्षणापर्यंत मनातही नव्हते.
एकाच क्षेत्रात आणि अगदी आसपास वावरुन देखील दोघांची साधी नजरानजर व्हावी याला वर्ष लागलं पण त्या वर्षभराच्या काळानंतर चार क्षणांच्या नजरेच्या संवादाचं चार दिवसात प्रेमात रुपांतर होईल यावर सांगूनही विश्‍वास बसला नसता.
तिचा तो बांधा.. चार चौघीत उठून दिसावी अशी नजरेत भरणारी उंची.. साधारण पोक्त होण्याचं वय सुरु होताना स्वत:ला मेंटेन करणाऱ्या काही मोजक्याच.. त्यापैकी ती एक तसा गर्दीतला वाटणारा असला तरी वेगळेपणानं समोर येणारा तिचा चेहरा.. आणि ते बोलके डोळे.. शब्दांची गरजच पडली नाही सारा संवाद नजरेतून:. कोण कुणाजवळ कधी खेचलं गेलं.. दोघांनाही कळलं नाही..हा सारा प्रवासच शब्दातीत.
.. खरं कारण होतं .... ? याचं उत्तर शोधता येणार नाही हे मात्र स्पष्ट आहे.
मन.. . एक गुंफण.. नाती, मैत्र आणि भावनांची.. हा भावनांचा पसारा.. काही धागे रेशमाचे.. सूताचे तुटतात आणि गाठ पडल्यास तोडावे लागतात. रेशीमगाठ ... मजबूत, कधी सुटणार नाही अन् तुटणारही नाही अन् सोडवताना देखील तोडायला लागत नाही.. अशा साऱ्या रेशीम मुलायम भावनांची वीण मनात सातत्याने होते मात्र.. धागा आणि भावना यांची चुकामुक.. मोठा गुंता भावनांचा.. मन आतल्या आत अधिकच गुंतत जातं.
त्याचं ते तिला अनं तिचं ते त्याला.. अंतर राहत नसतं कोणतही.. प्रेम की वेड.. मर्यादेपलीकडे सर्व अंतरं पार करुन अंतरंगात शिरल्यावर तिथं असणारी अनामिक भिती.. अंतर देऊ नकोस मला असं विनवणी करणारं मन.. सारा भावनांचा खेळ त्याला जोड ती शब्दांची.. वय, भाषा.. सर्व अंतर पार करुन क्षणात सुरु झालेला तो आवेग.. मन सारखं त्या हिंदोळ्यावर झुलत राहतं.. अचानक परिस सापडावा अन् .. दगडाचं सोनं व्हावं असे काहीसं .. !
चंचल मन हेलकावे घेत राहतं.. दु:खाच्या क्षणी दु:खाच्या वेदना निर्विकारपणे झेलणारं.. शांत स्थिर आणि एकाग्र राहून मार्ग शोधणारं.. सुखाची चाहूल लागताच विचलित होतं.. हे स्वप्न तर नाही ना ? हे स्वप्न संपणार तर नाही ना ? हे क्षण वाळूसारखे हातातून निसटून तर जाणार नाहीत ना.. सुख आलय म्हणून जगण्यापेक्षा त्याच्या हिरावलं जाण्याची हुरहूर सुरु राहते .. . का करतं मन असं.. जागून वाट बघितलेलं सुख आयुष्यात आल्यावर.. . त्याची अनुभूती.. पुन्हा दु:खाकडे का न्यायला लागते. मनातला संवाद.. ते हुरहुरणं मनाला आणखी चिंतेत टाकतं.. . आनंदाच्या डोहातल्या डुंबण्याच्या त्या क्षणांनी अंग अंग.. अंतरंग.. अधिकच उत्कट होतं.. कधी न देखिली ऐसी उत्कटता.. शायद .. हाँ.. हॉ मैने प्यार किया.. तुमसे .. मैने .. !
प्रशांत दैठणकर
No comments:
Post a Comment